Μου αρέσουν τα αποφθέγματα. Κατά τη γνώμη μου αποτελούν την αφετηρία για παραπάνω ψάξιμο, σκέψεις και ιδέες που μπορούν να ομορφύνουν την καθημερινότητα σου. Το ιδανικό βιβλίο για τέτοιου είδους αναζητήσεις είναι το βιβλίο Man alone with himself του Φρίντριχ Νίτσε.
Κάτω από κάθε απόφθεγμα θα διαβάσεις τα προσωπικά μου σχόλια. Αν διαφωνείς ή θέλεις να συμπληρώσεις κάτι, άφησε σχόλιο στο τέλος του άρθρου με την δικιά σου ερμηνεία για τα παρακάτω αποφθέγματα.
Φιλία. Φίλος είναι αυτός που μοιράζεται τη χαρά μαζί σου, όχι την λύπη ~ Φρίντριχ Νίτσε
Είναι αρκετά γνωστή η φράση «ο φίλος στο δύσκολα φαίνεται». Πάντα μου έκανε εντύπωση αυτή η γνώμη. Είναι λες και υπάρχει ένα αόρατο συμβόλαιο μεταξύ φίλων, το οποίο είναι εκεί για να σου θυμίζει αν ο άνθρωπος που έχεις μαζί σου είναι “πραγματικός” φίλος (ότι και αν σημαίνει αυτό). Ένα συμβόλαιο το οποίο έχει αρκετά μικρά γράμματα τα οποία αφορούν κυρίως τις υποχρεώσεις της φιλίας και τον έλεγχο που επιθυμούμε να ασκήσουμε στους άλλους.
Λέμε συχνά: «Λίγοι θα είναι η φίλοι που θα χαρούν με την χαρά σου. Αυτοί είναι η πραγματικοί φίλοι»
Θα ήθελα να απαντήσω σε αυτή την παραδοχή με μια ερώτηση: «Σε πόσους φίλους έχεις θέσει όρια και κατασκεύασες προσδοκίες, περιμένοντας μετά να χαρούν μετά την χαρά σου;»
Είναι σύνηθες να ενοχλούμαστε από άλλους ενώ μας ενοχλεί ο εαυτός μας. Πρακτικά παραπλανούμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Βάζουμε μπροστά τις αδυναμίες των γύρω μας για να καλύψουμε τις δικές μας. ~ Φρίντριχ Νίτσε
Μπορούμε άραγε να κοιτάξουμε τις αδυναμίες και κατ΄ επέκταση τον εαυτό μας κατάματα;
Στο βιβλίο Ψυχολογικές σχέσεις υπάρχει μια πολύ ενδιαφέρουσα έρευνα, κατά την οποία οι άνθρωποι που συμμετείχαν προτίμησαν να δεχθούν μια μικρή τάση ρεύματος από το να μείνουν με τον εαυτό τους για ένα χρονικό διάστημα.
Το γράφω μια ακόμη φορά για να το συνειδητοποιήσεις (εγώ ακόμα προσπαθώ…). Μια ομάδα ανθρώπων διάλεξε να τους χτυπάει ρεύμα αντί να παραμείνουν με τον εαυτό τους και τις σκέψεις τους.
Στο βιβλίο οι 48 νόμοι της δύναμης, ο Robert Greene παρουσιάζει μια τεχνική η οποία ονομάζεται «η τεχνική του καθρέφτη» .Σύμφωνα με αυτή την τεχνική για να «εξαπατήσεις τον αντίπαλο σου χρειάζεται να γυρίσεις τον «καθρέφτη» πάνω σε αυτόν/η. Όχι με την κυριολεκτική σημασία του όρου αλλά με την συμπεριφορά και τις πράξεις σου. Περιγράφει πως από μικρά παιδιά θυμόμαστε ότι ένα από τα πιο εκνευριστικά πράγματα ήταν η μίμηση των πράξεων και των λεγόμενων μας από τους συμμαθητές μας. Η τεχνική του «καθρέφτη» συνεχίζει να είναι τόσο ισχυρή και στην ενήλικη ζωή, γιατί όταν κοιταζόμαστε σε αυτόν θα παρατηρήσουμε κάποια ατέλεια. Είτε γιατί δεν έχουμε συνηθίσει να μας βλέπουμε κατά τη διάρκεια της μέρας, είτε γιατί δεν θέλουμε όντως να δούμε μερικά στοιχεία της συμπεριφοράς μας. Όσο και να μην συμφωνώ τις περισσότερες φορές με τον Greene αυτά που γράφει έχουν ένα ποσό αλήθειας.
Ως αποτέλεσμα της μερικής αποστροφής προς σημεία του εαυτού μας, μπορεί να επιλέξουμε “να τα ρίξουμε σε άλλους” και να τους κατηγορούμε. Χάνουμε χρόνο και ενέργεια που μπορούσαμε να την χρησιμοποιήσουμε διαφορετικά.
Πως μπορεί να σε βοηθήσει το απόφθεγμα: Κάθε φορά που παρατηρήσεις ότι πας να κατηγορήσεις κάποιον άλλον (είτε άνθρωπος , κοινωνικός φορέας κτλ), επέστρεψε την προσοχή σου στον εαυτό σου. Ρίξε φως στην συμπεριφορά σου και δες τι μπορείς να κάνεις εσύ. Πολύ πιθανό να φτάσεις και μόνος/η σε αυτό το σημείο. Θυμάμαι πριν μερικούς μήνες γκρίνιαζα για διάφορα κοινωνικά θέματα, μέχρι που κουράστηκα να το κάνω και σκέφτηκα τι μπορώ να κάνω για να αλλάξω λίγο την κατάσταση.
Αυτή την εποχή κανείς δεν πεθαίνει από μοιραίες αλήθειες. Υπάρχουν πολλά αντίδοτα. ~ Φρίντριχ Νίτσε
Σπάνια μπορεί κάποιος/α να παραδεχθεί κάτι που έχει κάνει λάθος. Πάντα θα υπάρχει και κάποιος άλλος παράγοντας που συνέβαλε στο εκάστοτε περιστατικό, ο οποίος θα υπερεκτιμάτε και θα διογκώνεται για να μπορεί να καλύψει την απόσταση μεταξύ του «αυτός/η φταίει» και του «έκανα μαλακία».
Όσο υπάρχει τέτοιο κλήμα, τόσο θα πρέπει να βρίσκουμε νέο κατηγορούμενο για να εξιλεωθούμε (ίσως από τον φόβο ότι θα κριθούμε) στα μάτια των άλλων. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργείτε ένας ατέρμων βρόχος, ο οποίος όμως σταματάει κάθε φορά που παραδεχόμαστε τα λάθη μας.
Αντίδοτο όπως λέει και ο Νίτσε, μπορεί να αποτελέσει οποιαδήποτε προσωπική ιστορία. Βασικό στοιχείο του αντίδοτου είναι να καλύπτει με επιτυχία την συναισθηματική υπευθυνότητα.
Παρακάτω σημειώνονται μερικά αντίδοτα που κυκλοφορούν πολύ στην αγορά:
«Είμαι κουρασμένος οπότε έχω το δικαίωμα να μιλάω όπως θέλω και να μην μου λέει κανένας τίποτα»
«Κάνω ότι μπορώ για να τα καταφέρω οπότε κανένας δεν έχει το δικαίωμα να μου προσάψει το οτιδήποτε»
«Είμαι το αφεντικό σου και θα σου μιλάω και θα σου φέρομαι όπως θέλω»
«Είμαι μεγαλύτερος, θα σου μιλάω ειρωνικά ενώ εσύ θα μου φέρεσαι ευγενικά»
Συχνά οι άνθρωποι θα μιλήσουν άσχημα για εμάς, ενώ στην πραγματικότητα τα λόγια τους δεν στοχεύουν εμάς, αλλά την ενόχληση τους για διάφορους λόγους. ~ Φρίντριχ Νίτσε
Αυτό το απόφθεγμα μου θύμισε ένα παλιό βίντεο βασισμένο στο βιβλίο 4 συμφωνίες, με τίτλο «Μην παίρνεις τίποτα προσωπικά». Στο βιβλίο εξηγεί πως μια άσχημη συμπεριφορά δεν έχει να κάνει με τον δέκτη αλλά με τον άνθρωπο που την εκφράζει και πιο συγκεκριμένα με την ψυχολογική του κατάσταση. Όταν ένας άνθρωπος δεν είναι σε καλή ψυχολογικά κατάσταση πολύ πιθανό να κάνει προβολή αυτή της κατάσταση στον περίγυρο του. Οπότε δεν υπάρχει λόγος να το παίρνουμε προσωπικά.
Πραγματικά δυσκολεύομαι σε αυτό το σημείο, μιας και όπως λέω και στο βίντεο, παίρνω μερικά πράγματα προσωπικά.
Το προνόμιο του μεγαλείου είναι να εισπράττεις μεγάλη ευχαρίστηση μέσα από ασήμαντα δώρα. ~ Φρίντριχ Νίτσε
Σου έχω δύο ερμηνείες για αυτό το απόφθεγμα:
Η φράση «ασήμαντα δώρα» μπορεί να αποτελέσει οποιαδήποτε προσωπική στιγμή θεωρείται ποια δεδομένη, ακόμα και βαρετή από τον άνθρωπο που τη βιώνει. Με αυτόν τον τρόπο δεν αντιλαμβανόμαστε το δώρο που παίρνουμε εκείνη τη στιγμή διότι πιστεύουμε ότι θα βιώνουμε την ίδια εμπειρία για πάντα. Αντιλαμβανόμαστε το δώρο που εισπράτταμε για τόσο καιρό, μόνο όταν σταματήσουμε να το λαμβάνουμε. Όλοι έχουμε παραδείγματα με ανθρώπους που χάσαμε και καταλάβαμε μετά πόσο συναισθηματικά πλούσιοι ήμασταν. Δεν χρειάζεται όμως να χάσουμε κάτι για να το εκτιμήσουμε.
Μεγάλες προσδοκίες:
Στο βιβλίο «Ξυπνήστε το γίγαντα μέσα σας», υπάρχει ένα κεφάλαιο στο οποίο ο Άντονι Ρόμπινς, εξηγεί πως μειώνοντας τις προσδοκίες σου για απλά πράγματα μπορείς να εκτιμήσεις τα ασήμαντα δώρα που αναφέρει ο Νίτσε. Για παράδειγμα ποια ήταν η τελευταία φορά που χάρηκες επειδή ξημέρωσε και απόλαυσες τον ήλιο την ώρα που ξεπρόβαλε από τα βουνά; Μπορεί και καμία, μιας και όλοι έχουμε συνηθίσει να ξημερώνει από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας.
Θα σου κάνω μια άλλη ερώτηση που μπορεί να σε αγγίξει περισσότερο.
Πόσες φορές έχεις εκτιμήσει το γεγονός ότι έφτασες αρτιμελής στη δουλειά, ενώ πέρασες από την περιφερειακή;
Μερικές φορές πάνω στις άπειρες υποχρεώσεις που έχεις μπορεί να σε βοηθήσει η μείωση των στάνταρ σου.
Πολλοί άνθρωποι είναι πεισματάρηδες όσον αφορά το μονοπάτι που θα ακολουθήσουν. Λίγοι άνθρωποι είναι πεισματάρηδες όσον αφορά τον προορισμό. ~ Φρίντριχ Νίτσε
Πολλές φορές γινόμαστε πεισματάρηδες όσον αφορά τον τρόπο που θέλουμε να πετύχουμε τους στόχους μας. Ο χρόνος που έχουμε ασχοληθεί, τα βιβλία που έχουμε διαβάσει και γενικότερα τα πράγματα που ξέρουμε, μας κάνουν να πιστεύουμε ότι δεν χρειαζόμαστε κάτι παραπάνω. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να συνεχίζουμε να δουλεύουμε με τον ίδιο τρόπο, αλλάζοντας λίγα πράγματα ή ακόμα και τίποτα. Η αλλαγή σε κάτι που κάνουμε καιρό μπορεί να αποτελέσει απειλή ακόμα και αν μας πηγαίνει πιο κοντά στον προορισμό/στόχο μας.
Οι πεποιθήσεις είναι πιο επικίνδυνες από τα ψέματα ~ Φρίντριχ Νίτσε
Οι πεποιθήσεις που έχουμε συνδέονται με τον τρόπο που βλέπουμε τον εαυτό μας και αυτό που προβάλουμε προς τον έξω κόσμο. Το να προκαλούμε τις βασικές μας πεποιθήσεις όπως για παράδειγμα την πίστη μας, μπορεί να αποτελέσει ακόμα και έναν μικρό «θάνατο» του εαυτού μας (ή της εικόνας που πιστεύουμε ότι έχουμε).
Ακολουθώντας αυτό τον φόβο να προκαλέσουμε τις ιδέας μας τις πεποιθήσεις, καταλήγουμε σε ιστορίες και παραμύθια τα οποία δεν έχουν καμία επιστημονική βάση. Παρόλο αυτά πεποιθήσεις μεταφέρονται από γενιά σε γενιά χωρίς καμία απολύτως απόδειξη. Είναι λογικό, μιας και ξεχνάμε το γεγονός ότι η βαρύτητα με την οποία πιστεύουμε κάτι συνεπάγεται αυτόματα με την ύπαρξη του.