Περασμένες τρεις και εγώ ακόμη στριφογυρίζω παρέα με τις σκέψεις μου που διαδέχονται ορμητικά η μια την άλλη. Σε slides ακολουθούν εικόνες θολωμένες από τα πολλά μου« θέλω» και τα ακόμη περισσότερά μου «θα!». Αφήνομαι στα ανεξήγητα του νου και του μικρόκοσμού μου μήπως με ξεγελάσω και αποκοιμηθώ. Μάταιος κόπος. Συνεχής εναλλαγή σκέψεων και ιδεών..ιδεών και σκέψεων..και μέσα σε όλα αυτά σκάει μύτη και ο Bukowski ψυθιρίζοντας : “air and light and space and time”.
Που μπορείτε να βρείτε το ποίημα: The Last Night of the Earth Poems
Φοβερός τύπος..ταρακουνά «πραγματικότητες» και σβήνει συννεφάκια. Αυτό που μου αρέσει όμως περισσότερο είναι πως δεν κάνει διακρίσεις στα χρώματα καθώς σβήνει τα ροζ μα και τα μαύρα.
Δουλειά και οικογένεια είναι οι λέξεις που βροντοφωνάζει ο πρώτος στίχος του ποιήματος. Αιώνιοι εχθροί του χρόνου και καταστροφείς του προσωπικού μας χώρου, της δημιουργικότητας και των ονείρων μας. Είναι όμως πράγματι έτσι; Χρειαζόμαστε «αέρα και φως και χρόνο και χώρο» για να δημιουργήσουμε;
Εκείνος ήταν εκεί να με διαφωτίσει,μέσα από λέξεις ρακένδυτες συνάμα όμως δυναμικές, τίμιες και ειλικρινείς·στοιχισμένες ατημέλητα μα και επιμελημένα.
«Όχι μωρό μου, αν πρόκειται να δημιουργήσεις, θα δημιουργήσεις είτε δουλεύεις δεκαέξι ώρες την ημέρα σε ανθρακωρυχείο ή σε ένα μικρό δωμάτιο με τρία παιδιά ζώντας από την κοινωνική πρόνοια».
Μα το μαρτύριο συνεχίζεται.
«Άσε με άνθρωπε μου βραδιάτικα. Τι θες και με ενοχλείς; Έχω υπογράψει τα μνημονιάκια μου με παρούσες φυσικά τις τύψεις μου και τις ενοχές μου εδώ και τόσο καιρό που τώρα πλέον έχουν μεταμορφωθεί σε ωραιότατες προγραμματικές προσοδοφόρες δικαιολογίες».
Πεισματάρης μεγάλος όμως αυτός. Συνέχιζε ακάθεκτος.
«Θα δημιουργήσεις ακόμη και τυφλός και ανάπηρος και παράφρων».
Τυφλός σκέφτηκα και οι πίνακες του Sargy Mann πήραν σειρά στον προβολέα κοιτώντας με επικριτικά. Η Hellen A.Keller μου διάβαζε για την ζωή της και η Marla Runyan έτρεχε με μόνη της έγνοια να παραδώσει την σκυτάλη στον Steven Hawkins που αβίαστα γκρέμιζε τον κόσμο μου.Και για επιδόρπιο; Ο απολαυστικός Dali αγκαζέ με τον Van Gogh.Ποιός μίλησε για τρέλα;
Πφφ..νίκησες Charles.Δε θα κοιμηθώ απόψε,μα σε ευχαριστώ γιατί μαζί με τα ροζ συννεφάκια ξεθώριασαν και τα μαύρα και αύριο τα “θέλω”μου θα γίνουν πράξεις.
