Το άρθρο “Μη σκας και τόσο για τις Πανελλήνιες!” γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη. Διάβασε περισσότερα άρθρα της αρθρογράφου εδώ.
Το μυαλό μου πολλές φορές δραπετεύει και επιστρέφει πέντε χρόνια πριν, όταν εγώ καθόμουν σε ένα από τα σχολικά θρανία με τις παλάμες μου ιδρωμένες, την καρδιά μου να χτυπάει τόσο δυνατά που να νομίζω ότι θα σκίσει το στήθος μου και θα βγει έξω, με ένα μυαλό μπερδεμένο, τρέμοντας από το άγχος μην ξεχάσει ονόματα, ημερομηνίες, την πρόταση εκείνης της σελίδας του βιβλίου της Ιστορίας. Θυμάμαι εκείνο το τρέμουλο όταν ήρθαν τα θέματα και κρατούσα το στυλό, έτοιμη να ξεκινήσω να γράφω τις απαντήσεις. Σκεφτόμουν πως χωρίς αυτές θα ήμουν ένα τίποτα και πως έπρεπε να πετύχω για να απολαμβάνω την εκτίμηση και το θαυμασμό των άλλων.
Ο θεσμός των Πανελληνίων για την εισαγωγή στα ΑΕΙ-ΤΕΙ είναι πια ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα της ζωής ενός εφήβου. Τα παιδιά μπαίνουν σε μία μηχανή του κιμά και ετοιμάζονται να επωμιστούν συν τοις άλλοις, τις προσδοκίες των γονιών, των εκπαιδευτικών, των συγγενών, των φίλων, της γειτόνισσας κτλ. Η πίεση της επιτυχίας σε έναν θεσμό που το σύστημα έχει περίτεχνα επιβάλλει ως αναγκαίο και απαραίτητο για την πρόοδο και την ευημερία στους μαθητές, καταντάει όχι μόνο ψυχοφθόρο και αγχώδες, αλλά και χωρίς ίχνος υπερβολής και εγκληματικό.
Για εμένα οι Πανελλήνιες ήταν και είναι μία τεράστια φούσκα. Ναι, φούσκα. Τις έβρισκα ανούσιες. Και άδικες, τρομερά άδικες. 12 χρόνια σχολείου διαγράφονται σε μία στιγμή, επειδή ένας έφηβο , ένας νέος άνθρωπος, ένα παιδί, αγχώθηκε, δε διάβασε τόσο καλά, είχε κάποιες στεναχώριες και χίλια δύο, πράγματα που συμβαίνουν σε όλους τους ανθρώπους, άτυχες στιγμές που συναντάμε όλοι μας ,όσο έξυπνοι, ικανοί, διάνοιες και αν είμαστε. Αυτό το παιδί, αυτός ο καλός μαθητής του Λυκείου, του 16, του 17, του 18, εξαιτίας μία άτυχης στιγμής χάνει την εισαγωγή σε μία σχολή. Ναι, αυτός ο μαθητής που οι γονείς του «θυσιάζονται για εκείνον», γεμίζοντας ένα νέο παιδί με κόμπλεξ ενοχικών συνδρομών, δημιουργώντας ακόμα έναν δυστυχισμένο άνθρωπο που καλείται να εκπληρώσει τις προσδοκίες των άλλων.
Τόση πια μανία με ένα θεσμό ο οποίος εντέλει δεν εγγυάται με κανένα τρόπο την επαγγελματική ανέλιξη αλλά ούτε και δείχνει ούτε στο ελάχιστον τον εσωτερικό μας κόσμο. Στην εποχή μας που η ανεργία πλέον ανέρχεται στα ύψη, ξέρεις ότι το μέλλον, ασχέτως των Πανελληνίων, είναι αμφίβολο και έωλο. Επιπλέον, πόσοι άνθρωποι με κακές επιδόσεις κατάφεραν εντέλει στη ζωή τους περισσότερα από πολλούς αριστούχους;
Όσο για τη μόρφωση, προσωπικά, επιτρέψτε μου να σας διαβεβαιώσω πως οι μεγαλύτεροι αμόρφωτοι είναι εκείνοι που κυκλοφορούν με το προφίλ του μορφωμένου. Το πτυχίο δε λέει τίποτα αν είσαι αμόρφωτος κοινωνικά, αν είσαι αγενής και άξεστος στους τρόπους και τη συμπεριφορά. Πόσοι άνθρωποι με ένα απλό απολυτήριο Λυκείου είναι μορφωμένοι και πόσοι πτυχιούχοι χρησιμοποιούν τις διακρίσεις τους για να κρύβουν πίσω από αυτές τη φαυλότητά τους;
Ναι, για εμένα οι Πανελλήνιες είναι ανούσιες. Συντελούν μόνο στην αιώνια διαιώνιση της παραπαιδείας, που συντελεί σε μία πληγή οικονομικής αιμορραγίας για την ελληνική οικογένεια. Κατά την ταπεινή μου άποψη, οι εξετάσεις θα έπρεπε να διεξάγονται κατά τη διάρκεια των σπουδών, όχι πριν από αυτές.
Όσο το θυμάμαι, δεν άντεχα με τίποτα να παπαγαλίσω ένα βιβλίο Ιστορίας, μου προκαλούσε θλίψη και μόνο η σκέψη. Ας καλλιεργήσουμε στα παιδιά την αγάπη για τις πανανθρώπινες αξίες, την ανθρωπιά, την αρετή, αληθινές αρετές που από εκεί πηγάζουν οι αξίες των ανθρώπων, όχι από το αν ξέχασε ένα «και».
Σχετικό άρθρο: Κάνοντας εύκολο το διάβασμα για την εξεταστική και όχι μόνο
Αφήστε τα παιδιά να αναπνεύσουν. Αγκαλιάστε τα, κάντε τα να νοιώσουν ότι τα αγαπάτε γιατί είναι αυτά, όχι ένα άριστα ή ένα μηδέν σε ένα γραπτό. Η επιτυχία και η αποτυχία δεν εξαρτώνται από τις Πανελλήνιες, το μούδιασμα και στεναχώρια και μίας αποτυχίας μας προετοιμάζει για μία μεγαλύτερη ικανοποίηση όταν κάτι καλό μας έρθει. Αν δεν αποτύχεις ποτέ, δε θα πετύχεις και ποτέ. Πάνω πριν από κάθε εγωισμό, ας σκεφτόμαστε τα παιδιά και το πόσο ευάλωτη είναι ακόμα η ψυχή τους σε αυτή την ηλικία. Το σημαντικό είναι να κερδίσεις στη ζωή – και αυτό μπορεί κάποιος να το καταφέρει – ακόμα και χωρίς τις Πανελλήνιες!